Być może zauważyliście na przykładzie Waszych dzieci, że dziewczyński świat jest bardziej otwarty i akceptujący niż świat chłopięcy (a ten fakt sprawia, że rzeczywistość bywa bardzo trudna dla niektórych chłopców). Dziewczynki mogą być bardziej elastyczne niż oni w sposobie swojego zachowania i wyborze zabawek: bawią się chłopięcymi zabawkami znacznie częściej niż chłopcy bawią się dziewczęcymi. Bycie chłopczycą jest raczej akceptowalne – nie jest to określenie pejoratywne. Pewnie są wśród Was takie kobiety, które chwalą się tym, że jako dzieci były chłopczycami. Z kolei chłopcy potrafią być brutalnie wyśmiewani za robienie czegokolwiek, co jest uznawane za dziewczyńskie. Tylko nieliczni mężczyźni skłonni są pochwalić się, że byli dziewczęcy. Dziewczynkom pozwala się na delikatne wychodzenie poza normę, podczas gdy rówieśnicy chłopców bardzo mocno trzymają się zasad stricte chłopięcych i nie pozwalają sobie na wychodzenie poza nie nawet na krok. Dzieje się tak zapewne dlatego, że nasza kultura cechy męskie uznaje za lepsze od tych żeńskich. Aspirująca więc do „męskości” dziewczynka widziana jest jako mądra i ambitna, a chłopiec przejawiający „żeńskie” cechy postrzegany jest jako słaby i mniej wartościowy od „męskich” chłopców. 

Badaczka stereotypów Christia Brown podaje interesujący przykład. Pewien ojciec zapytał ją, co powinien zrobić z prezentem na święta Bożego Narodzenia. Jego sześcioletni syn zażyczył sobie bowiem wielką głowę lalki Barbie z długimi włosami, którą można było czesać na różne sposoby. Ojciec miał wątpliwości, czy spełnić życzenie syna, bo nie był pewien, czy kupno lalki Barbie nie zrobi mu „krzywdy”. Badaczka podejrzewała, że ojciec mógł również obawiać się o to, czy zabawa lalką Barbie nie popchnie syna w stronę zostania „gejem fryzjerem”. Zapewniła więc ojca, że tego, czy jego syn jest lub nie jest gejem, nie zmieni żaden świąteczny prezent. Ojciec kupił mu więc tę lalkę, ale dodatkowo dorzucił też do prezentu rękawice do baseballu. Zapytany parę miesięcy później o to, jak dziecku podobały się prezenty, tata wydawał się być zadowolony. Powiedział, że syn uwielbia lalkę Barbie, a rękawicę baseballową trzyma w szafie na wypadek wizyty kolegów, którzy przyszliby z chłopięcymi zabawkami. Badaczka skomentowała to w ten sposób:

„Nie uważam, że jest to idealne rozwiązanie, ale jest ono dowodem na to, jak mądre są dzieci w rozumieniu tego, co jest akceptowane przez inne dzieci, a co nie”.

W wieku sześciu lat ten chłopiec wiedział, że jego koledzy nie zaakceptują lalki Barbie jako fajnej zabawki dla chłopca. A dla mnie ta historia jest smutna. Milej by było żyć w świecie, gdzie chłopiec czuje się komfortowo z tym, by powiedzieć „Uwielbiam stylizować włosy!”. Ale tak nie jest, a co ważniejsze – chłopcy o tym wiedzą. Wspomniany chłopiec celowo uczynił siebie bardziej stereotypowym, żeby dopasować się do swoich kolegów.